จริงๆ แล้วผมได้รับคำแนะนำเจ้า Aberlour นี่จากเพื่อนคนหนึ่งซึ่งถือได้ว่าเป็นแรงบันดาลใจให้ผมมาเขียน blog และเข้าสู่เส้นทางสาย Single Malt นี้ครับ แรกเริ่มเขาแนะนำให้ผมลองเจ้า Laphroaig ก่อน จนเมื่อผมได้ลองไปแล้วเขาก็บอกว่าให้ไปหาเจ้านี่มาลองต่อ แต่กว่าผมจะหาเจ้านี่มาได้ก็ผ่านมานานเชียวครับ เอาละครับ
เข้าสู่การรีวิวในรูปแบบประจำของผมกันดีกว่าครับ ไม่รับประกันความถูกต้องเหมือนเช่นเคยทุกครั้งนะครับ
รีวิวแบบบ้านๆ จมูกบ้านๆ และลิ้นบ้านๆ เหมือนทุกครั้งนะครับ
ว่ากันที่สีก่อนนะครับ สีเมื่อตอนที่อยู่ในขวดนั้นออกแนวทองแดงเข้ม
เมื่อรินออกมาสีดูจางลงครับ แต่ก็ยังออกสีทองแดงอยู่ดูสวยเชียวครับ
ต่อกันที่กลิ่นครับ เมื่อรินออกมาแล้วกลิ่นค่อนข้างหอมฟุ้งเหมือนกับที่ คุณเล่งฮู้ชง เคยเขียนไว้ครับ
เริ่มต้นที่จับได้หลังจากรินไว้สักพัก กลิ่นของน้ำผึ้งค่อนข้างเด่น เจือด้วยกลิ่นโอ๊ก และกลิ่นควันจางๆ ครับ
ในส่วนของขานั้นค่อนข้างเล็ก แต่ดูแล้วหนักพอประมาณครับ
ต่อกันที่รสชาติครับ จิบแรกนั้นผมว่ามันให้รสชาติที่แปลกใหม่ดีครับ ไม่เหมือนตัวอื่นๆ ที่ผ่านมา
เหมือนเจอเพื่อนใหม่แต่ก็คุ้นเคยกันได้อย่างรวดเร็ว จนอยากสัมผัสอีกสักครั้งครับ
รสชาตินั้นค่อนข้างเต็มเหมือนกับที่ คุณเล่งฮู้ชง เขียนไว้ หวานนิดๆ ขมหน่อยๆ เหมือนกับที่เขาว่าหวานจนขมอ่ะครับ
กลิ่นจางๆ ของโอ๊กที่ค้างอยู่ในปาก ความมันแบบแห้งๆ คือเหมือนกับจะมัน แต่ก็แห้ง ไปอย่างรวดเร็ว
ไม่เหมือนกับ Bushmills ที่มันค้างติดริมฝีปาก (ขอยกยอดไปรอบหน้าครับ คราวก่อนร่างกายไม่พร้อมครับ)
กลิ่นและรสเหมือนน้ำผึ้งที่ค้างอยู่ในคอ สมกับที่เพื่อนผมชวนให้หามาลองจริงๆ ครับ
ด้าน After นั้นจัดว่าระดับกลางๆ ครับ มีความหวานส่งท้าย เจือด้วยกลิ่น และรสคล้ายน้ำผึ้งค้างอยู่ในปากและลำคอครับ จนต้องอดที่จะยกขึ้นมาจิบอย่างต่อเนื่องไม่ได้จริงๆ ครับ
สำหรับผมแล้วตัวนี้ต้องจัดว่าคุ้มค่าเกินราคาที่ได้มาครับ
ยิ่งมีแสตมป์ไทยด้วยแล้วกับค่าตัวที่ไม่ถึงพัน ยิ่งเกินคุ้มครับ
เหมาะสำหรับเวลาชิวๆ นั่งฟังเพลงสบายๆ หลังอาหารได้กำลังดีเชียวครับ
ข้อเสียที่พบ ด้วยความหวานที่มีในเหล้า กับความหอมที่ค้างในลำคอ
จนอดที่จะยกแก้วอย่างต่อเนื่องเรื่อยๆ ผมว่ามันชวนให้ขึ้นเร็วไปนิดหนึ่งครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น